KISAH SU'RAUP, ACIL RAUPIQAH, UTUH ASBAK WAN UTUH PA'ASIAN

Kisah dalam bahasa 'Banjar Pahuluan' memenuhi permintaan calon pendeta Sufian Akbar

 

Tuturan urang bahari nang rancak dikisahakan wan kakanakan atawa wan urang nang a’anuman banyak baisi palajaran sabagai cuntuh kahidupan. Kabanyakan ujar urang wayahini ba”tema”kan  sikap parilaku kita dalam manjalani kahidupan. Nilai nang disampaikan adalah “nilai-nilai nang dikatujui” wan “nilai-nilai nang dianggap “maniniwah” atawa “palalaiannya” pada urang banyak.

Di kampung kami pahuluan sana, ada kaluarga ba ampat baranak, nang laki ngaran sidin “Suraup”, nang bini ngaran sidin “Siti Raupiqah”, nang anak sidin lalakian panuhanya ngarannya “Utuh Asbak”, wan anak lalakian sidin nang bungsu ngarannya “Utuh Pa’asian” Kabalujuran rumah kaluarga bubuhan sidin tuh bahihigaan wan rumah kami. Urang sa kampungan kada tapi tahu asal-usul ngaran bubuhan sidin nitu, kanapa jadi kaya itu baisi ngaran, ulih sabab itu kami handak mencuba batatakunan wan nang tuha-tuha, bahara ai ada nang pina tahu.

Pahinan bubuhan kami dudukan di lantai palataran langgar imbah tuntung sambahiyang maghrib, sambil baricauan, umpat duduk jua kai haji “Uncul”, nang datang pina babukaan kima atas baju sanghai sidin, bakikipas ha pulang, pinanya sidin kapanasan habis mawirid dalam langgar. “Nah ! ini pas banaram”, jar bubuhan kami, pina taimbaian ha baucap sambil maitihi kai haji Uncul. “Nangapang ti habar”, jar kai haji Uncul, sambil sidin badirian. “Duduk pang dahulu kai”, jar kami. Kai haji Uncul umpati duduk sambil sidin basandar ka tayang samin langgar, pina kanyamanan ha sidin, sualnya tawing samin langgar dingin kalo.

 “Ayo !”, jar kai haji Uncul, “aku umpat jua nah bapapandiran wan bubuhan nikam nang anum-anuman nih, nangapa ti nang dipandirakan”, jar kai haji Uncul pulang. “Kaya ini nah !”, jar bubuhan kami, “kami nih handak batakun asal-usul ngaran salah satu warga kita di kampung nangini”, jar kami pulang. “Siapa garang tu”, jar kai haji Uncul. Kami manyahut: “nangitu nah, julak Suraup, acil Siti Raufiqah, Utuh Asbak wan Utuh Pa’asian. “Ooouu ! nangitu kah nang handak ditakunakan bubuhan ikam ti”, jar kai haji Uncul. “Kabulujuran, aku nginih bilang saumur wan Suraup, wan Siti Raupiqah nitu jua” jar kai haji Ucul. “Bahari, pahinan sama-sama kakanak, Suraup kawalku bakalikir, mun Siti Raupiqah kawalku bamamainan pangantin-pangantinan”, jar kai haji Uncul manarusakan pamandiran sidin. Sambil malikit ruku merk ... (kada bulih disambat, kaina dipadahakan pasan sponsor), kai haji Uncul mangisahakan pahinan sidin kakanak bakakawalan wan Suraup, wan Siti Raupiqah jua. “Mun wan Su”raup, aku neh rancak banar bakalahi, sababnya bila bakalikir aku rancak banar kalah wan inya tuh”. “Kararancakan kalah, muar aku wan inya, aku barancana handak mambalas kakalahan aku wan Su’raup, pahinan ada kasampatannya, ku bawa’i ai Su’raup bakalikir”. “Kabulujuran Su’raup mahakuni, nah iya am, dalam hatiku, awas kam Su’raup ai, biar ha tahu rasa”. Pahinan giliranku mangatik kalikir, kukekerai kalikir Su’raup, pina musti ha aku mengeker kalikir sidin, padahal mataku mangeker nang lain”.  “Su’raup badangkak basubarangan wan aku, mahadangi aku mangatik kalikirnya, aku mangumpulakan hinap, imbah asa cukup hinap, kukatikakanai kalikirku gancang-gancang”. Tus !, bunyi kalikir malayang kukatik, laju banar kalikirku maluncur”. “Aduuuh, aduuuhh, aduuuhh, jar Su’raup, sambil badiri bahantak-hantak batis, pina taulai-ulai ha awak inya, tangannya maingkuti salawar”. “Ai ! Ai Ai !, kanapa ?”  jar ku, piragah takajut jua. “Ikam tu culas, awas ha lah”, jar Su’raup. “Kanapang ti”, jar ku. “Ikam basinghaja tuh, nang ikam tuju kada kalikirku, tapi nanginih, sambil manunjuk ka salawar sidin”. “Kana nang mana” jar ku. “Ini nah, kana bigi ‘bakso’ ku”, jar Su’raup, sambil muhanya takuringis. “Ma’aflah”, jar ku, “kada basinghaja”. “Tapi dalam hatiku, han hanyar tahu ikam Su’raup ai”

 

“bamandak dahulu nah, kaina ai ditaruskan, masih panjang lagi kisahnya”

Posting Komentar

0 Komentar